ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Γράφει η Μαρία Παπαδάκη


Εκεί στα Σφακιά, στο Φραγκοκάστελο, της Κρήτης.. ένα κάστρο παλιό και γεμάτο ονείρατα κι’ οράματα, αν πας πρωί.. Μάη καιρό, την ώρα που οι δροσοσταλιές λάμπουν στα φύλλα και κάνουν τα ξέφωτα ν’ ανατριχιάζουν, θα δεις λένε έναν μεγάλο στρατό πεζούς και αναβάτες που προχωρούν και να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα. Τρεμουλιαστές σκιές, που κινούνται αργά και ρυθμικά. Θα τους δεις όμως μόνο αν έχεις καθαρή ψυχή και καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από έννοιες και σκέψεις που
βαραίνουν. Γιατί τα οράματα και τα ονείρατα δε χαρίζονται. Δίνονται μονάχα αν τα ζητήσεις με ψυχή και νου..
Το Φραγκοκάστελο λοιπόν κι’ η χρυσαφένια άμμος της Κρήτης.. γεννά τους Δροσουλίτες. Και τους ονομάζουν έτσι γιατί βγαίνουν το Μάη με τις δροσούλες.
Η ιστορία υποστηρίζει πως οι Δροσουλίτες είναι τα φαντάσματα των νεκρών πολεμιστών του Χατζημιχάλη Νταλιάνη που υπερασπίστηκαν το Φραγκοκάστελο απ’ τους Τούρκους. Οι Τούρκοι ήταν 8.000 και οι Έλληνες μόλις 600, που για μια βδομάδα και κάτι περισσότερο πολεμούσαν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το κάστρο.. αμαγάριστο. Απ’ τους 600 χάθηκαν οι 335 κι’ η άμμος σκέπασε τα νεκρά κορμιά τους. Από τότε λένε ξαναγυρνούν και ξαναγυρνούν... κι’ υπερασπίζονται ακόμη το Φραγκοκάστελο.
Η επιστημονική εξήγηση του φαινομένου βέβαια υποστηρίζει πως ίσως είναι αντικατοπτρισμός.. Όμως, ότι και νάναι, σαν το δεις με τα μάτια σου... αναστατώνεσαι και πλάθεις ιστορίες με το νου..
Κάποτε, κάτι Τούρκοι στρατιώτες που στάθηκαν στο Φραγκοκάστελο, όταν είδαν τους δροσουλίτες βοβήθηκαν τόσο που έφυγαν κακήν κακώς από κει.
Κάποτε πάλι στην κατοχή, βρέθηκαν εκεί Γερμανοί, είδαν τους δροσουλίτες κι’ άρχισαν να τους πυροβολούν. Όταν κατάλαβαν πως ο εχθρός δεν ήταν παρά μόνο σκιές, έφυγαν ταπεινωμένοι.
Αν βρεθείς στο Φραγοκάστελο Μάη, πρωί-πρωί με τη δροσούλα, καθάρισε την ψυχή και το μυαλό σου απ’ τις σκέψεις τις θολές και καλοσώρισε τους Δροσουλίτες σου....


- - -


ΑΓΑΠΕΣ  ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Αστράφτει και τρομάζω, καρδιά μου σ’ ανεβάζω
σε κείνες τις κορφάδες, που στέκουν συμπληγάδες.
Καημό βάνω για μάτια, ζαφείρια και διαμάντια
για σώματα που μένουν, δεμένα και σωπαίνουν.. 


Καημό βάνω τις νύχτες, γι’ αγάπες δροσουλίτες
ονείρατα, οράματα, ουράνια προστάγματα..
Καημό βάνω τις νύχτες, γι’ αγάπες δροσουλίτες
αγάπες που μισεύγουνε στα ξένα και σωπαίνουνε..


Χαράζει και λυγίζω, καρδιά μου σε χαρίζω
σε χίλιες ανηφόρες, γκρεμίσματα και μπόρες..
Καημό βάνω για σένα, που τάχεις μιλημένα
μ’ ανέμους και με κύμα, και χάνω κι άλλο βήμα..

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ...απ’ την ποιητική συλλογή.. ΑΓΑΠΕΣ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ